Dag 21: Malibu - Los Angeles

Om 07:00 uur ging vanmorgen het wekkertje, oef dat was wel heel erg vroeg. Eerst natuurlijk even de Whap bijlezen en daar de foto’s van de babykamer van ons kleine neefje in aantocht, leuk, leuk en tante Karo die nog maar drie weken hoeft te werken! Wat heerlijk zeg. Oh, en toen spotte ik een foto van onze tulpen in de tuin en een kop koffie. Kijk daar in Tiel wordt ondertussen hard gewerkt en dan heeft opa Frans dat bakkie echt wel verdiend :-). Toen op naar de reacties op het reisverslag… en daar ging m’n telefoon. Het was aunty Dorcy from the Netherlands, dus gezellig even gefacetimed totdat de verbinding het begaf, tjuus Dorcy. En dat was eigenlijk maar goed ook, want we hadden nog wel wat te doen om ervoor te zorgen dat we om 09:00 uur weg konden rijden. Rijn had ondertussen de zooi die we niet meer mee namen, aan de weg gezet met een bordje erbij ‘Free’. Helaas onze Duitse buurman kon geen Engels, dus die wist niet dat die ‘kolen’ gratis waren. Onze andere buurman toch maar even gevraagd en die wilde gern das hout, kolen, chemicaliën, und zu verder haben :-). Al met al geen 09:00 uur, maar om 09:45 uur reden we de snelweg op :-(. Trouwens een hele mooie Scenic Drive door de bergen. Ik geloof dat we deze vakantie nog nooit zo hard hebben gescheurd door een mooi stukje natuur :-). Snel nog even tanken en het gas bijvullen. We hadden nog een silo water en blikjes cola en die hebben we aan een zwerver gegeven die in de vuilnisbakken aan het graaien was. Toen gauw op naar het verhuurbedrijf van de camper.
Dit keer hadden we de camper niet zo grondig schoon gemaakt als vorig jaar. Vorig jaar met zweet op ons voorhoofd die camper uit staan soppen en bij het inleveren was er geen hond die ernaar keek. Nu was het een ander verhaal. De hele camper kreeg zowel van de buitenkant als van de binnenkant een grondige inspectie en dat duurde wel even. Gelukkig was het allemaal oké en hoefden we alleen nog maar bij te betalen voor de extra mijlen die we hadden gereden. In totaal was onze rit namelijk 2.201 mijl, wat omgerekend 3.521,60 kilometer is. Daarna was het nog even wachten op onze transfer naar het hotel. Er zaten een heleboel mensen te wachten, waarvan een aantal Nederlanders. We hebben nog even gezellig zitten kletsen met een leuke meid en haar ouders. Je kon horen dat ze al een poosje in Amerika was en het bleek dat ze sinds december 2011 in LA woont en daar werkt als model en een acteeropleiding volgt. Ze had met haar ouders een week rondgetoerd in de camper.
Daarna werd het proppen geblazen in het busje. Niet zozeer met het aantal personen, want dat paste precies, maar die koffers, tassen en kinderwagen. De chauffeur krapte meerdere malen achter z’n oren, maar gelukkig alles kon erin gepropt worden (maar niet de deuren open trekken, want dan kwam de zooi je tegemoet) en konden we gaan. Het was best nog een lange rit door LA en onderweg was Aylin druk in de weer met: “Dorcy en Ilonka”. Dus ik zei: “En tante Karo” en toen zei Aylin: “Pim” en toen weer: “Wolter en Robin”. Ja, ze kent jullie allemaal uit haar hoofd :-). Nog even een telefoontje aan oma en het hele busje kon meegenieten van het gesprek van Aylin met haar oma in Nederland :-). En over wie ze het nu echt iedere dag heeft is Eva: “Eva slapuh?” Nou Eef, als je dit leest dan lig je vast en zeker in je bedje :-).
Toen we onze koffers hadden gedropt in de hotelkamer, besloten we voor de ‘Movie Stars Homes Tour’ te gaan. Rijn belde het bedrijf, want als het goed was zouden ze ons oppikken bij het hotel. Helaas gold dat vandaag niet, dus we moesten een taxi pakken naar Santa Monica Pier, waar wij gisteren ook waren geweest. Bij navraag bij de conciërge, besloten we de bus te pakken en dat ging best goed. Er was één overstap en die ging ook nog goed, maar toen die bus waar we inzaten. Pfff… wat een hitte en een geprop en een mega lange rit. Met een kind, een rugzak en een halve kinderwagen op je schoot en het onderstel onder je benen, ben je op een gegeven moment wel klaar op diezelfde weg van gisteren met al die stoplichten. We besloten meteen om voor de terugweg toch maar een taxi te pakken. Omdat de rit zo lang duurde, waren we te laat voor de rondtoer. Aan de ene kant wel jammer, aan de andere kant ook wel weer een stukje rust met al dat gehaast. We besloten de rest van de winkelstraat van Santa Monica af te lopen. Eerst nog even door het winkelcentrum op zoek naar een lekkere ijsco. We belanden bij een crêperie en dat was ook wel erg lekker, want we hadden nog niet geluncht. Lekker op van die luierstoelen ons crêpe kip pesto opgepeuzeld. We zagen een winkel met koffers en we hadden al bedacht in Amerika nieuwe koffers te scoren. Maar wat een opdringerig mannetje in die winkel. Eerst kregen we koffers te zien voor een speciale prijs van maar $ 440,- per stuk en toen over naar koffers van $ 199,- per stuk. Toen we nog stonden te twijfelen of we er ook nog een klein koffertje bij zouden nemen, haalde die vent mijn creditcard al door het apparaat, waarop ik een beetje pissig werd. Afijn, toch maar alleen de grote koffers dan en toen deed mijn creditcard het niet :-(. Ook de debet kaart deed het niet, Rijn zijn creditcard en debet kaart deden het ook niet, dus we besloten om geld te gaan pinnen. Toen we buiten kwamen hadden we het eigenlijk wel gehad met die koffers. Dus geen koffer meer gekocht maar wel een supergaaf badpakje voor Aylin; zwart met witte stippen en een roze bloem op de voorkant, echt zo sweet!
We gingen verder door Santa Monica, lekker rondgestruind en uiteindelijk zijn we bij een Mexicaans restaurant gaan eten die vandaag voor het eerst open was. Ze hadden daar allemaal van die mini wrapjes met vlees, vis, aardappel of garnalen, echt smullen geblazen. Alleen de bediening… de helft kwam niet, er was geen ober te bekennen en je moest meerdere keren vragen waar je eten bleef. Onze chipjes met guacamole was helemaal de limit. Uiteindelijk kwam daar de ober aanzetten met de guacamole en zijn verontschuldigingen dat het allemaal zo lang duurden en dat dat kwam omdat ze net geopend waren. Mijn enige reactie was nog: “And where are the chips?!”. Rijn helemaal in een deuk, omdat die man heel nederig zijn excuses aanbood en ik alleen maar vroeg waar nou toch die chips bleef :-). Ondertussen zaten we nog met een kleine Aylin aan tafel die helemaal doorweekt was van de pies :-(. En natuurlijk geen verschoontafel te bekennen en ook niet in de buurt van het restaurant. Dus hebben we haar maar gewoon in die natte broek laten zitten, onze hapjes gegeten en zijn we daarna op zoek gegaan naar een verschoonruimte. Er is dus geen openbaar toilet te bekennen die dat heeft, dus met ons kleine poppie met natte kont de taxi in naar het hotel, waar zij lekker in bad is geweest en met een schone broek haar bedje in ging.
Welterusten klein poppetje, morgen gaan we naar huis! xxx