Dag 4: New York - Las Vegas

Wegens het tijdverschil van 3 uur vroeger in Las Vegas, vielen mijn luiken dicht tijdens het typen. Na drie keer knikkebollen, heb ik de laptop maar dichtgeklapt en dacht: “Jullie kunnen vast nog wel even een dagje wachten, toch?” xxx

In New York ging om half 7 het wekkertje, want om 08:00 uur stond de taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen. De taxichauffeur vond onze grote koffer nogal aan de zware kant en ik zei dat dat Aylin’s koffer was :-). Onderweg wees Aylin weer naar de vele handjes die bij de stoplichten te zien waren: “Haaand”, waar de taxichauffeur vrolijk om moest lachen. Ook zong ze op een klein stationnetje: “Hakke hakke puf puf, weg jij” :-).
Bij het inchecken stond ons een verrassing te wachten, want de grote koffer was dus, hoe verrassend, te zwaar. Of we even $ 100,- wilden betalen :-(. Wij hadden dit nog nooit meegemaakt, want overal wegen ze de koffers samen en gemiddeld zit je dan gewoon goed. Hier werkte dat dus anders, want inderdaad staat er in de papieren dat het 23 kg per persoon is. Wij waren in ieder geval behoorlijk over de pissed, zo kinderachtig, maar er zat niks anders op. Daarnaast bleek het weer dat Rijn en ik gescheiden van elkaar zaten, gelukkig nu wel in dezelfde rij. Maar bij de gate zouden ze alles wel oplossen, dus daar gingen we dan maar vanuit.
Toen nog even door de douane en daar was het al evenzo erg, wat een chagrijnig gebeuren daar. Aylin’s kinderwagen werd onderste boven gehouden en aan alle kanten bekeken. Er werd zelfs een monster van genomen! Heel bizar allemaal en ook een Schots echtpaar waarvan de man een beetje Nederlands sprak, vonden de angry faces (boze gezichten) maar niks. Wij gingen op zoek naar wat gezelligers en met een fruitsalade en een Starbucksje met bagel konden we er weer tegenaan. Rijn heeft op het vliegveld nog een mooie leren map voor om zijn iPad gekocht, dus zijn speeltje is nu helemaal compleet.
Bij de gate kon de mevrouw, wederom weer één met een chagrijnige kop, ons niet helpen. De vlucht was overboekt en het was niet toegestaan om te ruilen, wat een hulpvaardigheid weer. Rijn zei dat we gewoon iemand in ons rijtje zouden vragen om te ruilen en dat lukte. Een aardige meneer bij het raam stond zijn plekje af en wat bleek na vertrek… er was nog een extra plek naast ons leeg. Daar heeft Aylin dus even heerlijk haar oogjes dicht kunnen doen. Eind goed al goed. Wat wel heel leuk was, was dat we over de Grand Canyon vlogen. Vorig jaar zijn we daar geweest en nu konden we het nog een keer bewonderen vanuit de lucht, wat een prachtig uitzicht en wat is die Canyon groot. Helaas was het wat heiig, dus zijn de foto’s wat aan de wazige kant.
Bij de taxistandplaats van het vliegveld stond een meneer de rij te coördineren naar de taxi’s: “For you number lucky seven” en voor ons: “Three people, I get you a nice van”, ik werd er helemaal vrolijk van, van zo’n gezellige vent. Heel anders dan dat gestress in New York bij de taxi’s, waar je $ 80,- betaalde voor een taxi waar ook nog eens bloed aan de stoelen zat. Wat ik nog even vergeten was te vertellen.
Bij het hotel ging Aylin even een tukkie doen, want die moest weer in het nieuwe ritme gezet worden met weer eens 3 uur tijdverschil, arm klein ding. We zitten nu met een totaal tijdsverschil van 9 uur met Nederland. Aylin moesten we wakker maken voor het avondeten, want we gingen vanavond naar Fremont Street. Bij de receptie regelde ze een taxi voor ons voor ca. $ 12,- - $ 15,-:
Taxi 1: $ 45,-!
Taxi 2: Ik neem geen baby’s mee en b.t.w. u had mij niet besteld.
Taxi 3: U had mij besteld, maar ik neem geen baby’s mee zonder stoeltje
Terug naar de receptie, die vervolgens alle taxibedrijven af ging bellen voor een taxi met autostoeltje. Taxibedrijf ‘Dessert’ zou het worden, overigens geldt er in de staat Nevada geen verbod op reizen met een kind op schoot dus waar heeft men het over, wist dit taxibedrijf te vertellen. Wij terug naar buiten:
Taxi 4: Geen ‘Dessert’ maar wel een taxi, die overigens niet voor ons was. Jammer dan, wij ingestapt.
Taxi 5: ‘Dessert’ kwam voor Jan L. :-)
Bij Fremont Street barstte het van de “lampies” (hè Aylin) en hele aparte figuren. Fremont Steet was voorheen het centrum van Las Vegas, maar dat is nu overgenomen door the Strip met al zijn dure hotels en casino’s. Het plafond van Fremont Street is één grote lichtbak en ieder uur spelen ze op dat plafond een show. Wij hebben de show van Queen gezien, echt super vet! Je kunt er ook met een kabelbaan doorheen gaan, leuk om te zien. Wij waren inmiddels wel toe aan een hapje en aan het einde van de straat was een groot hotel, waar dat kon. Ik bestelde een hamburgertje, Aylin een pannenkoek en Rijn een steak. Toen Rijn’s bord kwam zei ik: “Holy mose!” en de ober moest lachen. Hij zei: “This is how de Americans do, this how we do”. Ik heb nog nooit zulke porties gezien, check de burger op de foto! Na het eten gingen we nog even genieten van de mensen op Fremont Street en de licht- en geluidshow. Toen werd het echt de hoogste tijd om naar bedje te gaan. En wat denk je? We konden zo een taxi in, zonder stoeltje en met onze kleine Aylin :-).

PS Zwaagje nog gefeliciteerd met je verjaardag he! xxx