Dag 6: Las Vegas - Panguitch

Vanochtend was het heerlijk relaxed, geen stress van een grote stad en een lekker ontbijt binnen handbereik. We gingen lekker buiten in het zonnetje aan de picknicktafel eten. Aylin zat een niveautje lager en hapte daar heerlijk haar kiwi weg. Na de doucheronde (overigens super de luxe eenpersoons badruimtes) werd het tijd om te gaan en gingen we op pad naar Cedar City. Onderweg hebben we lekker geluncht in de camper met het 3-dagen houdbare brood, vleeswaartjes, kaas, Philadelphia, pindakaas, Speculoos (helaas niet Crunchy :-)) en Nutella. We stonden op dezelfde plek waar we vorig jaar ook hebben gestaan en na de lunch scoorden we nog een lekkere Caramel Machiato van Mr. Starbucks.
De weg die we wilden nemen om de Cedar breaks National Monument te bewonderen bleek afgesloten te zijn in verband met sneeuw. Sneeuw? Oja, dat zou natuurlijk best kunnen gezien het jaargetij. Bij navraag bij een oversteekmoeder bleek dat we nog een stukje omhoog moesten en deze weg zou wel open en goed begaanbaar voor de camper zijn. Wel zei ze dat het daar erg koud was (ik stond daar in m’n korte broek in de volle zon) omdat er een hoogteverschil was van 2.000 feet. Deze aardige mevrouw bleek gelijk te hebben, want de weg was open en begaanbaar en even later stonden we daar midden in de sneeuw bij de skilift. Het skiseizoen was al over, dus we konden niet omhoog, maar het was er prachtig. Wel vreemd dat je daar staat in je korte broek. De temperatuur viel overigens best mee, met een extra vest was het genieten daar in de zon met rozijntjes en een donut. We vervolgden onze tour door de Cedar breaks National Monument, een onwijs mooie route door het bos en daar was een viewpoint. Rijn die scheurde hem zo voorbij, maar de glimp die we opvingen zei ons dat we terug moesten om eens even goed te kijken en vooral een mooi plaatje te schieten. Dat was het zeker waard, wat prachtig daar, ongelofelijk dat zoiets moois bestaat. Er kwamen drie dikke vrouwen aan over het sneeuwpad en eentje vroeg: “Is it worth it?” En wij zeiden volmondig ja!
Daarna volgde nog zo’n drie kwartier richting campground waarbij we de sneeuw verlieten. Onderweg hadden we nog een mooi uitzicht over het Panguitch meer en tien minuten later waren we op onze eindbestemming voor vandaag. Rijn ging een staplek regelen en ik zag op een afstand dat het er allemaal erg amicaal uitzag met een handdruk en een klap op zijn schouder. Het bleek dat ze trots waren dat Marijn ”served the armi”. Het is namelijk zo dat Marijn met zijn Defensiepas military discount krijgt en dat is toch altijd weer zo’n 10 tot 20% korting, waar zo’n baan al niet goed voor is :-). De eigenaar reed ons voor in een golfkarretje (Aylin: “Tractor” :-)) naar ons plekje met een rondtoer over het terrein alsof het een voetbalveld was. Maar zo groot was het helemaal niet en onze staplaats was direct voor onze neus, maar goed wij reden er braaf achteraan en Marijn kreeg weer een stevige hand met nogmaals “thanks that he served the armi” :-).
Ik ging ondertussen even met Aylin naar het speeltuintje met een ‘sjommel’, glijbaan en houten huisje. Ze vond het prachtig daar en van de glijbaan kon ze geen genoeg krijgen. Toch maar even bij pappa gaan kijken, want die was een lekker pastaatje in mekaar aan het flansen met paprika, ui en champignons. Die smaakte heerlijk en ook Aylin smulde er lekker van. Het toetje van Aylin, haar ouwe vertrouwde yoghurt die ze hier ook verkopen, wilde ze niet. Hysterisch als ze werd, hapte mamma van de yoghurt en toen was het: “Happie? Happie mamma?” Pfff… af en toe denk ik dat puberpeuters ook bestaan, maar daar ging de yoghurt erin als koek. Toen werd het tijd voor ons kleine poppetje om richting bedje te gaan. Eerst nog even lekker douchen in de camper, beetje behelpen, maar uiteindelijk vond Aylin het prima en speelde lekker in het laagje water wat in het douchebakje bleef staan. Pappa had ondertussen haar bedje veranderd, waarmee we haar op een simpelere manier in bed konden leggen. En daar viel ze als een blok in slaap.